همه عمر صرف کردم ره ی عاشقی و مستی

همه عمر صرف کردم ره ی عاشقی و مستی

و زفیض عشق رستم  زفسون  خود پرستی

هان چه آیتی تو ای عشق   که نهایتی  نداری

زکجایی و چه هستی ؟ که چنین به دل نشستی

دل و دین و عقل هرسه  زکفم  ربودی رفتی

ره ی هرصلاح ببستی همه را به چیره دستی

دل و جان  به تو سپردم  بجز از وفا نکردم

پس چه شد چرا شکستی بگوعهدی را که بستی ؟

هرچه گفته بودی  کردم  به دلت ره ای نبردم

ای تو بی خبر زدردم رفتی و دلم شکستی

به خیال خویش غرقم  شبی  دامنت بگیرم

ولی کی دهد مرا دست  که چو اشک دیده هستی

لبم از لبان لعلت  می مست بوسه خواهد

تو بدان که راضی ام من  چو گرم زدور فرستی

به دل آرزویی کردم  که فدای تو بگردم

بجز این کنم نه مردم   نکنم  ریا و پستی

به خدای عشق سینا  بخورد قسم که  تنها

چه نهان  ویا که پیدا تا ابد  تو یارم هستی

               10/3/93

بیگی ( سینا ) لنگرودی

سروده ای از دفتر « مجنون عشق » - انتشارات سمرقند