شب دوشم که ساقی جام می داد

شب دوشم که ساقی جام می داد

پیاپی خوردم و او باز هی داد

که تا لایعقل اُفتم در خرابات

دوصد جامم که شاید بیش می داد

حریفی جز لب ساقی ندیدم

زاو بوسه طلب کردم که وی داد

مکیدم پس لب لعلش و خوردم

از آن می بعد بوسه که ز پی داد

سیه مستم چنان کرد بی خود ازخود

میی که از لبش او دوش ودی داد

ولی  بی مطرب این می خوش نباشد

که می را آن اثر این سوز نی داد

چه باشد نی  زبان خسته ی دل

زناله آن که جان بر نای شی داد

ندانم چیست که در این ناله ی نی

ویا سوزش اثر بر دل زکی داد

ولی سینا از آن روزی شد عاشق

که با می  سوز نی  حالی به وی داد

           24/3/94

بیگی ( سینا ) لنگرودی