رفته از من نکند هیچ دگر او یادی

رفته از من نکند هیچ دگر او یادی

رفته با او زلبم خنده  واز دل شادی

 برکشم آه زدل ازحسرت و با خودگویم

هان چه کردی تو مگر کزنگهش افتادی

پای دل بشکنم  اندر طلب دام غمش

تا که شاید بکنم  صید دل صیادی

چون توانم که زنم دم نفسی بی دم او

هرنفس چون دم عشقش مددم می دادی

چاک خواهم  زدن این سینه چنان غنچه ی گل

گر رساند که نسیم ازاو پیام  شادی

دُردی نوش می عشقش شده ام مست وخراب

بی خود افتاده  دلم  کنج خراب آبادی

بغض گریه به گلو دارم و از دست غمش

خون دل می خورم اما نکنم  فریادی

تا شوم پخته ی عشق یار دلی می جستم

هرکه اما چو رسید  داغی به دل بنهادی

چاره از عشق ندارم  که  دل مجنونم

از پی لیلی خویش سر چو نهاد در وادی

لب شیرین غم لیلی عشق هرکه چشید

شده مجنون دل او همچو یکی فرهادی

گرچه او رفته ولی لذت داغ غم عشق

نرود از دل  سینا چو که او بنهادی

                 9/6/94

بیگی ( سینا ) لنگرودی