رفته آرام دلم اینک گواه چشم ترم

رفته  آرام دلم اینک گواه چشم ترم

بس که می کوشد به آزاردل من دلبرم

آسمان هم با دل خونین من شد خصم جان   

جای می خون جگر ریزد فلک در ساغرم

سینه ازعشقش چوگل باشد مرا صد پاره چاک

دست گلچین غمش بنگر که کرده پرپرم

دل به دام عشق او دادم که گردد همدمم

تا به وقت شادی وغم باشد هردم در برم

غمگسارم باشد و من هم  شوم غمخواراو

سرنهد برشانه ام  بر زانوانش من سرم

تا مبادا رنجه گردد خاطرش از دست من

می کشم هربارغم از دست او برخاطرم

دوش چو آمد او به خوابم خفته درآغوش من 

صبحدم دیدم که خیزد بوی گل از بسترم

گفتمش : ای گل زجانم دوست تر دارم تو را

در ره ی عشقت بدان  از جان شیرین بگذرم

خنده ای برزد چو گل با عشوه در گوشم بگفت

که به گرد قد سروت  شاخه ی نیلوفرم

من سراپا شورعشق و  او ولیکن دلفریب

همچو گل می خندد هردم بردل زود باورم

بخت ناسازم ولی سینا نگر با من چه کرد

رفت و ترکم کرد آخر دلبر غم پرورم

               2/11/93

بیگی ( سینا ) لنگرودی