ببرد ازمن دل وهم ازسرم هوش

ببرد ازمن دل وهم ازسرم هوش

بتی که بُد شب دوشم در آغوش

به من او بوسه ها داد ازلب لعل

خدایا  مست مستم  ز آن لب نوش

نهد چون سر به روی  شانه ی من

ببوسم پس  برو دوشش  برودوش

چو زاهد منع کند من را زعشقش

زبان در کام گویم گیر و خاموش

چنان از مهر او در سینه غوغاست

به خُم  دل می عشقش  زند جوش

بُود  بی روی او  روزم  شب تار

شبم  روشن از آن  صبح  بناگوش

به  یادش  می تپد  در سینه ام  دل

ز یادش گرچه  گشتم من فراموش

برآید صبح  وصل سینا  مخورغم

چرا چون هست که فردایی  پی دوش

           25/4/91

بیگی ( سینا ) لنگرودی