من مست باده نوشم مست از شراب دوشم

من مست باده نوشم مست از شراب دوشم

گفتی تو دوش  بگوشم  می از لبت بنوشم

یک شب اگر زبختم  گیرم   تورا درآغوش

تا صبح زشهد  وصلت مستانه می خروشم

کردم که آرزویی  تا  که  ببوسمت لب

کی می دهی مرادم  چند از پی ات بکوشم

پیرانه سر اگرچه رفت  دین و دل  زدستم

اما مخواه زعشقت هرگز  که چشم بپوشم

از شور عشق ومستی  خود را نمی شناسم

دل چون که رفت زدستم عقلم نماند و هوشم

دانم  که ازغم عشق  هرگز نگیرم آرام

در سینه نالدم دل  لب بسته ام خموشم

ای ناصحان  بی درد  تا چند که با  دم سرد

منع   می کنیدم  از عشق  پندی  نمی نیوشم

سینا   طفیل عشقم  بر سفره ی محبت

هرجاکه مهربان ست بینی که جرعه نوشم

             16/7/92

بیگی  ( سینا ) لنگرودی