دل مرا درسینه می لرزد به وقت دیدنش

دل مرا درسینه می لرزد به وقت  دیدنش

 جان من  تازه شود هر باره از بوسیدنش

 چون بخندد او بناز پس غنچه آید پیشباز

 لب به خنده وا کند ازشیوه ی خندیدنش

خوش نوایی می رسد امروزازسوی چمن

 بلبلان شوریده حال مستند از بویدنش

در کناررقص شعله های آتش دلبری

 گرم می رقصد که خیزد شعله از رقصیدنش

تاب اندامش که می ریزد به جام دل هوس

 می برد تابم دهد  تا کام  دست  یازیدنش

گوی سیمنینش که می لرزد به زیر پیرهن

 لرزه بر ایمان زاهد افکند  لرزیدنش

چون به آغوشش کشم با پیچ و تاب پیکرش

 شاخه ی  نیلوفری ماند  به  سرو پیچیدنش

می وزد همچون نسیم  نرم  وسبکبال ازچمن

 عطری گیسویی که با گلبرگ تر تابیدنش

گل به باراست درچمن سینا چو ازهررنگ وبو

 بوسه گیرازهرگلی  پرپرمکن با چیدنش

 4/2/91

 بیگی ( سینا ) لنگرودی