نه از مسجد و دیریم نه کز اهل کنشتیم

نه از مسجد و دیریم  نه کز اهل کنشتیم

ما کعبه ی خود را چو که از دل بسرشتیم

با هرچه نکویان  جهان یاریم و  جفتیم

جز با می و مطرب ننشستیم  و نگشتیم

از باده ی آن پیر مغان خورده چو مستیم

کز بد کنشی دوریم  و چون نیک سرشتیم

ای شیخ چه دهی بیم تو از آتش دوزخ

از روز ازل گفته  که او اهل بهشتیم

برخاک چو نهی پای ببین بس سروتن ها

فردا چو رسد هم من وتو خاکیم وخشتیم

حرمت تو نگهدار پس این خاک وطن را

کز خون پدر خاک وطن  را بسرشتیم

ایران وطن ما و نیاخاک من و توست

ما صاحب این خانه و کوه و درو دشتیم

گرمشتی حرامی  شده اند  قافله سالار

چون شب زدگان خفتیم و بیدار نگشتیم

شد غارت وبردن  همه ی حرمت این خاک

کردن چو درو هرچه در این باغ که کشتیم

چون داعشیان از سر حقد و حسد و کین

تازند که  به ایران کهن  گویی  پلشتیم

مشاطه کنن تاریخ خون بارعرب را

اما که  زایران چو بگویند همه زشتیم

شیخ گفته زبان عجم است صوت جهنم

از بیخ  ولی چون ما عربیم اهل بهشتیم

بی عذری کنن گرچه به هردم ستمی بیش

چون زاده ی مهریم که زتقصیر گذشتیم

با کفر بماند به جهان  ملک و نماند

با ظلم که چون رشته ی الفت فرو هشتیم

از داد بود کشوری آزاد شود آباد

ما آن چه کرا مصلحت آن بوده  نوشتیم

سینا زکه ما داد بخواهیم چو که دانیم

کین خرقه از آن پشمی نمودن که برشتیم

            29/2/94

بیگی ( سینا ) لنگرودی