این بخت که ندارم من تا وصل تو را بینم

این بخت که ندارم من تا وصل تورا بینم

تا وقت سحرهرشب بوسه زلبت چینم

ازوقتی تورا دیدم یک آرزو پروردم  

هرصبح چوکه بگشایم دیده که تورا بینم

ازطرزنگاهی تو  شد ره زن دل عشقت

کرد غارت و برد عقلم تاراج  نمود دینم

مستی می عشقت چون خون به رگم جاری ست

ساقی ازل کرده چون مهرتو تلقینم

سودای غم عشقت دیری ست که به سرافتاد

بیهوده نمی گویم  چون عاشق دیرینم

با آن زگل بسیار دارم به چمن من یار

هرگزکه نمی بینم جزمهرتو بگزینم

تا صبح چواگر یک شب گیرم که درآغوشت

ازعطر نفس هایت چون تو گلی  مشکینم

ازگلبن حسن تو گر هم که نصیب من

باشد چو سر خاری هست مایه ی تسکینم

اندوه ی غم هجران آورد به لب من جان

تا کی بگو با حرمان باید بی تو بنشینم

مجنون غم عشقم  هیهات که کو  لیلایی

فرهادم و اما نیست  یاری که چو شیرینم

این سینه سینایی آتشکده ی عشق است

خاموش نمی گردد مهرست چوکه آیینم

                      9/5/89

        بیگی (سینا ) لنگرودی